Beslissen om het anders te gaan doen is een uitdaging. Vaak zijn we omringd met mensen en omstandigheden die willen voorkomen dat we veranderen.
Sebastiaan, directeur van een afdeling van een bestuurskantoor, vertelt mij in een gesprek via Zoom dat het niet goed met hem gaat. Hij heeft al een paar nachten nauwelijks geslapen vanwege een drukkend gevoel op zijn borst. De huisarts wil hem vanwege de richtlijnen niet ontvangen en heeft een kalmerend medicijn voorgeschreven. Het is zijn vrouw die heeft aangedrongen op het gesprek, omdat zij zich ernstig zorgen maakt.
In het gesprek wordt al snel duidelijk dat hij al langer het idee heeft overvraagd te zijn. De nieuwe werkelijkheid van de corona-crisis en het wegvallen van zijn dagelijkse structuur geven hem nu het gevoel stuurloos te zijn. Een gevoel dat zich uit in paniek.
Bij de uitwerking van het gesprek met prinses Irene van Lippe-Biesterfeld moet ik aan Sebastiaan denken. Wat moet er gebeuren voordat we beslissen om een andere keuze te gaan maken? Een vraag die ik eerder in mijn eigen leven regelmatig heb gesteld. Voor veel mensen heeft die vraag nu onverwacht nieuwe urgentie gekregen.
Wij hebben er niet voor gekozen om in deze verwarrende wereld te leven. In hoeverre zijn we voldoende voorbereid op het omgaan met de angst en onzekerheid die we nu dagelijks tegenkomen?
Op dit moment realiseren we ons misschien dat we voor een groot deel zijn opgeleid om te plannen, rationeel te denken en te leiden om zo efficiënt mogelijke keuzes te maken. Opgeleid voor controle dus. Maar wat heb je daaraan op het moment dat de planning en die voorspellingen een illusie lijken zijn?
Wat nu?
Een nieuwe werkelijkheid die – en dat is wat het is – zo zal blijven.
We kunnen de omstandigheden waarin we leven niet naar onze hand zetten. We kunnen daarin wel eigen keuzes maken.
Sebastiaan besluit tijdens het gesprek om deze periode dagelijks ruimte te gaan maken voor de vraag wat voor hem zelf op dit moment werkelijk belangrijk is. Als ondersteuning neemt hij de suggestie over om met een dagboek te beginnen en daarin volgens de instructies die ik hem geef aantekeningen te gaan maken.
Vandaag sprak ik Sebastiaan opnieuw. Het gaat al beter met hem. Via de computercamera laat hij me een bladzijde uit zijn nieuwe dagboek zien. Hij heeft het met hoofdletters geschreven:
MOED IS EEN KEUZE
HET IS NOOIT TE LAAT OM DIE KEUZE TE MAKEN